دوره 13، شماره 4 - ( 10-1398 )
جلد 13 شماره 4 صفحات 690-673 |
برگشت به فهرست نسخه ها
گروه مرتع و آبخیزداری، دانشکده منابع طبیعی و محیط‌زیست، دانشگاه فردوسی مشهد، مشهد
چکیده: (3335 مشاهده)
در سالهای اخیر، پژوهشهای مرتبط با اکولوژی گیاهان مهاجم مرتعی به‌طور چشمگیری افزایش یافته است، از اینرو واژهپردازی که در پژوهشهای اولیه انجام میشود، میتواند الگویی برای محققان بعدی باشد. استفاده نادرست از واژه "گونه مهاجم" به جای "گونه غیرمهاجم"، ممکن است منجر به عواقب زیستمحیطی شده و تبعات سنگینی برای تنوعزیستی و حیات گونههای با ارزش بومی ایجاد کند. لذا در این پژوهش به واژهپردازی و مبنای استفاده‌شده در تعیین گیاهان مهاجم توسط محققان ایرانی پرداخته و با استانداردهای بینالمللی مقایسه شد. 33 مقاله از محققان ایرانی که از واژه گیاهان مهاجم استفاده شده بود، مورد بررسی قرار گرفت. جغرافیای گیاهی و منشا پیدایش گونهها بررسی گردید. در بین منابع مورد مطالعه، 154گونه گیاهی بومی ایران، به اشتباه گونههای مهاجم معرفی شده بودند. از این بین، در 34 درصد مطالعات، از واژه مهاجم به جای گونههای غیرخوشخوراک، 24 درصد به جای گونههای گسترده و یا زیادشونده، 18 درصد به جای علفهرز و 27 درصد به جای واژههای دیگری مانند گونههای کم‌زی، سمی و مخروبهزی یاد شده است. درحالی‌که بر اساس استانداردهای جهانی، این گیاهان در تعریف گونههای مهاجم نمیگنجند و جزء گونههای بومی ایران تعریف میشوند. نتایج این پژوهش میتواند به عنوان چارچوبی برای واژهگزینی و کاربرد گیاهان مهاجم در منابع علمی فارسی مورد استفاده قرار گیرد و از استناد اشتباهی گیاهان بومی به عنوان گیاه مهاجم جلوگیری کند.
| بازنشر اطلاعات | |
 |
این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است. |