مــــرتــــع

یکی از رایج‌‌ترین کارکردهای مراتع، زنبورداری است که برای افزایش بنیه مالی مرتعداران و مشارکت بهتر آنان در مدیریت مراتع، می‌‌تواند توسعه یابد. از اینرو، قابلیت مراتع درمیان، برای زنبورداری، با انتخاب شاخص‌‌های اکولوژیکی، اقتصادی و اجتماعی و محیط‌‌زیستی، مورد ارزیابی قرار گرفت و درجات شایستگی تیپ‌‌های گیاهی، بر مبنای روش عامل محدود­کننده فائو، با طبقات S₁ (شایستگی خوب)، S₂ (شایستگی متوسط)، S₃ (شایستگی کم) و N (غیر شایسته)، مشخص شد. بر مبنای نتایج، 8/7661 هکتار (1/56 درصد) از مساحت مراتع منطقه، در طبقه شایستگی متوسط (S₂)، 9/274 هکتار (0/2 درصد) در طبقه شایستگی کم (S₃) و 4/5717 هکتار (9/41 درصد) در طبقه غیر شایسته (N) قرار دارد. دما و رطوبت نسبی در ارتفاعات منطقه، شاخص جذابیت گونه‌‌های گیاهی توأم با رطوبت در پایین­دست منطقه و مشکلات فرهنگی- اجتماعی نظیر؛ کمبود و یا نبود دانش مرتبط با زنبورداری؛ از عوامل محدود­کننده شایستگی اراضی، برای زنبورداری می‌‌باشند. ترکیب گیاهی، سرعت باد و در برخی تیپ‌‌های گیاهی، دوره گلدهی طولانی و همچنین بازار خوب مصرف عسل، از عوامل افزایش‌‌‌­دهنده شایستگی و عامل پایداری این حرفه در منطقه بود. در مجموع، با توجه به قرار گرفتن عمده سطح مراتع منطقه در طبقه S₂، زنبورداری می‌‌تواند به‌‌عنوان یک معیشت مکمل برای افزایش درآمد مرتعداران و بهبود وضعیت اقتصادی مردم بومی به‌‌کار رود که با برگزاری دوره‌‌های آموزشی و حمایت دولت جهت ارائه تسهیلات، می‌‌توان مرتعداران را ترغیب به کاهش دام مازاد کرد.

واژه‌های کلیدی: واژه‌‌های کلیدی: استفاده چندمنظوره، شایستگی مرتع، زنبورداری، مرتعداران

     

ارسال نظر درباره این مقاله : نام کاربری یا پست الکترونیک شما:

---

---